سلام دوستان !
من هنوز نفهمیدم که چرا نظر نمی ذارید . واقعا خدا رو خوش نمی آد . خیلی سخته که بعضی روزها آمار بازدید وبلاگت از 200 هم بکذره ولی یک نظر جدید هم نداشته باشی !
بدون شک یکی از مهمترین اتفاقات سال 1384 که رو به اتمام هم هست ، صعود تیم ملی ایران به جام جهانی بود . تا حالا فکر کردین که اگه به جام جهانی صعود نمی کردیم جه اتفاقی می افتاد ؟!!
اگر به جام جهانی نمی رفتیم، اصلا بحثی به عنوان خوانندگان آهنگ تیم ملی در جام جهانی به وجود نمی آمد. دیگر فرقی نمی کرد که آرش و دی جی الیگیتور لس آنجلس نشین اند یا ساکن سوئد. فرقی نمی کرد که شاهکار بینش پژوه، ترانه اش را باز هم به دوست صمیمی اش علیرضا عصار بدهد یا به آرش ای میل کند. معاونت فرهنگی هم نمی گفت شجریان را به آلمان می بریم تا برایمان بخواند، تا شجریان هم این خبر را تکذیب کند.
اگر به جام جهانی نمی رفتیم، اساسا دربارة این که آیا باید دایی، 90 دقیقه در ترکیب تیم باشد یا نه، بحثی به وجود نمی آمد. احتمالا او برای همیشه با فوتبال خداحافظی می کرد و ما دیگر نمی توانستیم با گل های او به هوا بپریم. بازی های لیگ را در استادیوم های خالی از تماشاگر نگاه می کردیم و به شانسمان لعنت می فرستادیم.
اصلا حاج اکبر غمخوار هم نمی توانست تور آلمان بگذارد و هواداران را در هتل های چندستاره مستقر کند و پکیج بلیت ها را یک میلیون گران تر بفروشند.
اگر صعود نمی کردیم، باز هم با حسرت به عربستان و ژاپن و کره نگاه می کردیم که در بزرگ ترین تجمع جهانیان حضور داشتند و ما در خانه سماق می مکیدیم. اگر موفق نمی شدیم به جام جهانی صعود کنیم، اصلا روز و شب قرعه کشی جام جهانی برایمان تفاوتی با 364 روز دیگر سال نداشت و بی خیال، منتظر فردا می ماندیم تا اخبار ساعت 19:45 شبکه 3، گروه بندی جام جهانی را اعلام کند.
اصلا استرس گروه بندی که معنایی نداشت. اصلا مسابقة پیش بینی تیم های همگروه ایران که محلی از اعراب نداشت. وقتی هم گوی صربستان و مونته نگرو از جعبة نام های سید چهار و گلدان سه بیرون آمد، اصلا هم بالا نمی پریدیم که با آرژانتین و هلند همگروه نشده ایم.
اگر تمام بازی ها را با همان اختلاف یک گل نمی بردیم و به جام جهانی نمی رسیدیم، اصلا بحث شیرین زیرنظر گرفتن حریفان ایران در جام جهانی پیش نمی آمد. اصلا جاسوس بازی دستیار سرمربی تیم ملی مکزیک برای آمدن به استادیوم آزادی برای تماشای بازی ایران ـ تایوان پیش نمی آمد و خبرنگاران وطنی اصلا احساس شرلوک هلمز بودن پیدا نمی کردند. اگر بحرین دوباره و این بار در آزادی دور افتخار می زد که ایران را از رسیدن به جام جهانی باز داشته، تمام پرچم های ایران و ژاپن را که ما و خیلی های دیگر به ورزشگاه آورده بودیم، بلااستفاده به خانه بازمی گرداندیم و چهار سال دیگر با فکر انتقام، شب ها سر را بر بالین می گذاشتیم. اگر به جام جهانی نمی رفتیم، در مخیله مان هم نمی گنجید که یک بازی تدارکاتی احتمالی با ستاره های آرژانتینی خواهیم داشت. کعبی هم نمی توانست لیونل مسی را دریبل بزند و در جنگ بهترین ستارگان جوان جا م جهانی از او پیش بیفتد.
دیگر فیلم آفساید هم خرس نقره ای جشنواره برلین را نمی برد. مسعود ده نمکی هم نمی توانست برای کدام قرمز کدام آبی؟ جلسة اکران خصوصی بگذارد. دو روزنامة ورزشی دیگر هم به انبوه روزنامه های ورزشی کشور اضافه نمی شد و حتی کل روزنامه ها هم ورشکست می شدند. اگر به جام جهانی صعود نمی کردیم، 6 میلیون دلار به حساب فدراسیون فوتبال واریز نمی شد و محمد دادکان برای استقلال و پرسپولیس ساختمان نمی خرید و هر بار در مصاحبه های تلویزیونی اش نمی گفت که بدون منت برای 2 باشگاه پرطرفدار، ساختمان خریده است. پوما هم وارد بازار ایران نمی شد و سراغ همان آفریقایی ها می رفت. ایران خودرو هم اسپانسر تیم ملی نمی شد و فقط به فکر صعود پیکان از لیگ یک به لیگ برتر بود و بس.
اگر به جام جهانی نمی رفتیم، همة ستاره های فوتبالمان به بازی در شیخ نشین های امارات رضایت می دادند و منتظر نمی ماندند که در ایام جام جهانی چشم مدیران باشگاه های بزرگ اروپایی را بگیرند. لیگ برتر هم الان هفته های ششم هفتم اش را می گذراند و همه مشغول دلی دلی بودند.
احتمالا محمد مایلی کهن یا رسول کربکندی هم سرمربی تیم ملی می شدند و مهدی مناجاتی می شد سرمربی تیم ملی امید تا باز هم از المپیک باز بمانیم.
اصلا سانترهای مواج مجتبی جباری و پاس های عمقی او هم برایمان جذاب نبود تا به برانکو اصرار کنیم که او را هم بازی بدهد.
اگر به جا م جهانی نمی رفتیم، فرصتی برای نمایش قد و بالای جوانان خوش تیپ ایرانی در چمن سبز به دست نمی آوردیم. جواد خیابانی هم ناراحت نمی شد که چرا عادل فردوسی پور را به جای او، به آلمان می فرستند و او نمی تواند دوباره حماسه سازی کند. خاتمی هم به ورزشگاه آزادی نمی آمد و هیچ دختری هم نمی توانست وارد ورزشگاه آزادی شود. اگر به جام جهانی نمی رفتیم، رئیس جمهور احمدی نژاد هم مجبور نمی شد به کمپ تیم ملی برود و با بچه ها فوتبال بازی کند. اگر به جام جهانی صعود نمی کردیم، هیچ نشان لیاقتی بر سینة محمد دادکان نمی نشست و هیچ کارمند چاپلوسی، عکس های تمام قد او را بر در و دیوار ورزشگاه آزادی و فدراسیون فوتبال نمی چسباند.
هیچ روزنامة اشپیگلی هم کاریکاتور تیم ملی ایران را نمی کشید تا یک روزنامة نودی هم پیدا شود که علیه آن موضع گیری کند.
اصلا هم مشکل بازی تدارکاتی نداشتیم و بازیکنان تیم ملی، خیلی راحت می نشستند کنار اهل و عیال و تخمه می شکستند و قبل از بازی های جام جهانی، سریال های سیمای خانواده را تماشا می کردند.
برانکو هم به راحتی به سفرهای اروپایی اش می رسید تا بازی علی کریمی در بایرن مونیخ و رحمان رضایی در مسینا را زیرنظر بگیرد و سری هم به بازار کت و شلوار دانیل هارد و ادوکلن بولگاری بزند. سه سال سیر و سفر می کرد و حق و حقوقش را هم تمام و کمال می گرفت.
اگر به جام جهانی نمی رفتیم، انصاریان سر به راه نمی شد تا شاید جایی در ترکیب ایران در جام جهانی پیدا کند. رحمتی هم به آمادگی طالب لو و حضور در ترکیب استقلال و تیم ملی حسادت نمی کرد. خوب شد که به جام جهانی رفتیم!!!!
| نوشته شده توسط تیم ملی در دوشنبه 84/12/22 و ساعت 5:36 عصر |
نظرات دیگران()
